Het regent op weg naar het theater. Glimmende reflecties op de straat. Dat je zo dicht bij je eigen huis nog kan verdwalen. Een brug over, de weg vragen aan iemand die medicijnen bezorgt, tegen de richting in gaan om in een zijstraat van een zijstraat van een zijstraat een toegangsdeur te vinden. Eenmaal binnen volg je gangen en trappen en bochten tot je uitkomt bij een kleine zaal. Nat en water, onweer, regen die tikt, ruist en klettert, blijven als geluidsfragment een hoorbaar onderdeel van de voorstelling 'Zeegedichten'.
Op het donkere toneel valt licht op een hangende, doorzichtig glinsterende, lap plastic. In blauwig licht zie je verder weg een losse lap hangen en een in een cocon opgesloten figuur staan. De knieën zijn gebogen, de voeten staan scheef, armen hangen in een o-vorm voor het lichaam. Het begint met rimpelingen. Het strakke glanzende huidoppervlak van de staande gezichtsloze figuur vertoont kleine zilver en grijs gele bewegingen. In de sterker wordende uitstulpingen van de cocon zijn vaag delen van een menselijk lichaam te herkennen.
Meer lezen.........,
de rest van het artikel vind je op
http://www.leanieuwhof.info/weblog/49/zeegedichten
