Toen ik nog studeerde was ik in het gelukkige bezit van een vriendschap. Wij hadden twee kamers tegenover elkaar op de bovenste verdieping van een studentenhuis en brachten avonden door in de deuropening. Terwijl de overige bewoners van het huis zich bekwaamden in levenshoudingen zoals die van gedreven kunstenaar, in het genieten van de verschillende combinaties van bad, whisky en vrouw en in de houding tussen angry Young man en teddybeer, brachten wij onze tijd door met het hebben van de slappe lach. Wij sloten iedereen buiten ons verbond. Een van onze ondernemingen bestond uit het s’morgens vroeg gaan vissen. In ons visgerei ontbrak elk gevoel voor nut en de fijnere details voor het aan de haak slaan. Het enige wat telde was de tijd.
Aan de hengel waarmee een van de spoken op weg naar Finisterrae in een rolstoel aan een snelstromende rivier zit te vissen, hangt een baksteen boven een goudkleurige klokvorm. Zijn metgezel snuffelt een beetje rond en ontdekt een gat in een boom. Kijk ik zie een video roept hij naar hem, je vis en de dwergen kan ik niet vinden. Een disc jockey, gekleurde lichten en een menigte mensen die beweegt op de muziek, (opnames van het muziekfestival Sonar in Barcelona) boeien hem niet genoeg en hij besluit nog even verder te gaan kijken.
Deze scene is een van de belevenissen van twee spoken op weg naar Santiago da Compestella in de film Finisterrae.
meer lezen, ga naar ..http://www.leanieuwhof.info/weblog/42/finisterrae-een-film-van-sergio-caballero
kijken en luisteren, ga naar... http://2010.sonar.es/es/imatge-2010.php
