De metalen schotten worden opzij gezet. Ze kletteren hard tegen elkaar. Twee mannen met Security op hun sweater werken rustig door om de deuren te openen. Tafels en banken worden buitengezet. Een jongen met baard en krulletjes loopt een beetje rond. Zon en wind, hijskranen, water.
De toegang tot de tentoonstelling bestaat uit een lange halfronde buis van golfplaten. Affiches beloven licht aan het einde van de tunnel. Voor de pinautomaat heeft iemand een mand met baby laten staan. De straatmuzikant is net even weg en heeft zijn bril, pillen, shag en blindenstok laten liggen. Aan het einde van de tunnel is het donker. Ver kan je niet kijken in de hoge en wijde ruimte van de hal. Plompverloren voor je neus staat een vierkant flatgebouw. De enige lichte plekken zijn de ramen. Vanuit een hoek komt het geluid van een luide stem en opgewonden muziek. Door de half opengeschoven zwart wit gestreepte gordijnen van het raam naar binnen kijkend zie je de bewoner liggen op de bank, kijkend naar een scherm waarop de openingsintro van X -Factor voorbijraast. Nee, niet echt, ook deze persoon is net even weg, terwijl hij lag te lezen in een boek met briljante ideeën. Je ziet wat foto’s op de muren. Zijn het vrienden, familie, is het de bewoner zelf? De inrichting is consequent en gedetailleerd uitgevoerd in wit en zwart en simpele geometrisch vormen.
meer lezen, ga naar http://www.artizontaal.nl/BKJ2011.4/actueel.2011.4.htm#elmgreen
