Lea Nieuwhof

Verzamelaar en museum
Verzamelaars in Amerika kochten in de jaren 50 werk van onbekende en opkomende Amerikaanse kunstenaars. Ze investeerden ook in de bouw van musea. Hun aankopen kregen door een presentatie in de musea een plek waar ze tot hun recht kwamen en gezien konden worden door een breed publiek en door kunsthistorici. De kunstwerken verkregen er status, er werd over geschreven, ze gingen deel uitmaken van de samenleving en ze stegen in waarde.
Met de expositie I promise to love you, een selectie uit de Caldic collectie, heeft de Kunsthal een indrukwekkende verzameling internationale hedendaagse kunst in huis. De Caldic collectie, ooit begonnen met werk van de Nulgroep is in 40 jaar door Joop van Caldenborgh bij elkaar gebracht. Bij de keuze van het werk voor de expositie speelde mee, dat een aantal van zijn fysiek grotere topstukken de ruimte van een museum nodig heeft om volledig tot hun recht te kunnen komen. Daarnaast is er gestreefd om de aankopen van de laatste 10 jaar te tonen. De werken worden verdeeld over een aantal kabinetten getoond. Dwalen kan niet, er is maar een weg. De collectie is niet tot stand gekomen met een leidende kunsthistorische gedachte in het achterhoofd. Voor zover mogelijk bij een dergelijk gevarieerde collectie is er per ruimte overeenkomsten geordend bij voorbeeld op kleur of thema. Afwisseling tussen lichte en donkere ruimtes, tussen drukke en rustige plekken en visuele of thematische overeenkomsten moeten de toeschouwer voldoende ademruimte geven om van alles te kunnen genieten. Bij de ingang van de expositie ligt een boekje waarin over elk werk en kunstenaar een korte tekst staat. De toeschouwer mag er zijn hoofd over breken of gewoon genieten van wat hem aanstaat. 

meer lezen........... ga naar http://www.artizontaal.nl/BKJ2011.2/actueel.2011.2.htm#promise

Toen ik nog studeerde was ik in het gelukkige bezit van een vriendschap. Wij hadden twee kamers tegenover elkaar op de bovenste verdieping van een studentenhuis en brachten avonden door in de deuropening. Terwijl de overige bewoners van het huis zich bekwaamden in levenshoudingen zoals die van gedreven kunstenaar, in het genieten van de verschillende combinaties van bad, whisky en vrouw en in de houding tussen angry Young man en teddybeer, brachten wij onze tijd door met het hebben van de slappe lach. Wij sloten iedereen buiten ons verbond. Een van onze ondernemingen bestond uit het s’morgens vroeg gaan vissen. In ons visgerei ontbrak elk gevoel voor nut en de fijnere details voor het aan de haak slaan. Het enige wat telde was de tijd.

Aan de hengel waarmee een van de spoken op weg naar Finisterrae in een rolstoel aan een snelstromende rivier zit te vissen, hangt een baksteen boven een goudkleurige klokvorm. Zijn metgezel snuffelt een beetje rond en ontdekt een gat in een boom. Kijk ik zie een video roept hij naar hem, je vis en de dwergen kan ik niet vinden. Een disc jockey, gekleurde lichten en een menigte mensen die beweegt op de muziek, (opnames van het muziekfestival Sonar in Barcelona) boeien hem niet genoeg en hij besluit nog even verder te gaan kijken.

Deze scene is een van de belevenissen van twee spoken op weg naar Santiago da Compestella in de film Finisterrae.

meer lezen, ga naar ..http://www.leanieuwhof.info/weblog/42/finisterrae-een-film-van-sergio-caballero

kijken en luisteren, ga naar...   http://2010.sonar.es/es/imatge-2010.php

Het regent op weg naar het theater. Glimmende reflecties op de straat. Dat je zo dicht bij je eigen huis nog kan verdwalen. Een brug over, de weg vragen aan iemand die medicijnen bezorgt, tegen de richting in gaan om in een zijstraat van een zijstraat van een zijstraat een toegangsdeur te vinden. Eenmaal binnen volg je gangen en trappen en bochten tot je uitkomt bij een kleine zaal. Nat en water, onweer, regen die tikt, ruist en klettert, blijven als geluidsfragment een hoorbaar onderdeel van de voorstelling 'Zeegedichten'.
Op het donkere toneel valt licht op een hangende, doorzichtig glinsterende, lap plastic. In blauwig licht zie je verder weg een losse lap hangen en een in een cocon opgesloten figuur staan. De knieën zijn gebogen, de voeten staan scheef, armen hangen in een o-vorm voor het lichaam. Het begint met rimpelingen. Het strakke glanzende huidoppervlak van de staande gezichtsloze figuur vertoont kleine zilver en grijs gele bewegingen. In de sterker wordende uitstulpingen van de cocon zijn vaag delen van een menselijk lichaam te herkennen.

Meer lezen.........,

de rest van het artikel vind je op

http://www.leanieuwhof.info/weblog/49/zeegedichten